Wandelaars

Wandelaars

Aangezien we hier dagelijks twee honden moeten uitlaten en de natuur zich tot ver voorbij de horizon uitstrekt zijn we in de loop der tijd steeds verder gaan wandelen. En toen we overal markeringen zagen op bomen en palen zijn we gaan zoeken wat voor routes daar bij hoorden. Dat bleken er heel veel te zijn. Fransen zijn gek op wandeltochten. Een gemiddelde wandeling is tussen de acht en dertig kilometer lang, je kunt je dus de hele dag uitleven zonder te verdwalen. Dus toen we een manier zochten om meer bezoekers naar onze B&B te krijgen kwamen we uit op wandelvakanties. In de zomer loopt het hier wel vol met vakantiegangers, maar juist in de lente en in het najaar is het heerlijk om deze mooie omgeving te verkennen. We hadden inmiddels zelf al zo veel routes gelopen dat we de mooiste konden voorleggen aan onze gasten. 

We zochten de samenwerking op met SNP Natuurreizen omdat we dachten dat we daar met onze kleinschalige B&B midden in de natuur wel tussen pasten. Dat vonden zij bij SNP gelukkig ook en zodra de wandelroutes geregistreerd waren in hun app en alle informatie en foto’s online stonden kwamen de eerste boekingen binnen. Dat begon al in februari, precies wat we hoopten! Na de eerste goede review stroomden de aanvragen in groten getale binnen. We wilden wandelaars en ze kwámen! Dat hele pokke-eind hierheen rijden! Wat een opsteker! We hebben dit seizoen bijna honderd wandelaars te gast gehad die allemaal een dag of vijf bleven. 

We kunnen concluderen dat wandelgasten over het algemeen mensen zijn die zich goed kunnen vermaken; het zijn vrijwel altijd mensen die ook van lezen houden. Er lagen dikke boeken op de nachtkastjes en een enkele reader. Bij het wisselen van de handdoeken checkte ik altijd de titels voor de broodnodige inspiratie. We hebben halverwege het seizoen nog de verlichting in sommige kamers aangepast omdat we opmerkingen kregen dat er geen goed leeslicht was. Spelletjes waren ook populair. We hebben een stapel ouderwetse spellen liggen van toen de kinderen nog klein waren, maar er blijkt een heel arsenaal aan nieuwe bordspelen op de markt te zijn, die er verdomd ingewikkeld uitzien. Ik heb een man die spelletjes háát, dus daar zit ik mooi mee, zo in the middle of nowhere, maar nu mocht ik af en toe aanschuiven voor een potje Rummikub of Scrabble. Misschien dat ik volgend seizoen de moed heb om zo’n nieuw spel te leren. 

Qua wandelfanatisme was er echter geen pijl op te trekken. We kregen mensen van ver in de zeventig die we een kamer op de begane grond toewezen want die zou na al die kilometers wel moeite hebben met de trap. Nou, die vlogen als een dolle al die heuvels over en gingen daarna nog wat baantjes trekken. Ze vonden de wandelingen ook wel geschikt voor trailrunning. Dat is de onbegrijpelijke hobby waarbij je niet alleen kilometers maakt maar ook nog rennend. Over onverharde paden. Een activiteit waar ik in de eerste twintig meter al een enkel zou breken, maar er zijn mensen die dat leuk vinden en kúnnen. We vonden het ontzagwekkend. En we dachten meteen het geheim van een lang en gezond leven ontrafeld te hebben: in beweging blijven! Dat is de sleutel! 

Er waren alpinisten bij die de laffe driehonderd meter stijging wel een aangenaam tussendoortje vonden, en Hollandse wandelaars die het al te pittig vonden en van alle routes slechts de helft liepen. Jonge mensen die na een dag of dag twee afhaakten en liever een stadje gingen bezichtigen en doorgewinterde stappentellers die vroegen om tochten met meer kilometers. Mensen die al met een blessure aankwamen en met behulp van een brace en wandelstokken toch zonder te klagen het programma doorliepen. En stellen waarvan de één over een uitstekende conditie beschikte maar de ander helemaal niet. We hadden veel trouwe SNP wandelaars die eigenlijk altijd via die organisatie boekten en Nederlanders die ons toevallig op SNP hadden zien staan en helemaal niet kwamen om te wandelen. 

We hadden super eigenwijze mensen die in veertig graden toch een behoorlijke wandeling wilden maken en onze waarschuwingen negeerden. “Ga dan op zijn minst deze route lopen want dat is langs het water en er is vrij veel schaduw”. Maar nee, het plan was getrokken dus die kwamen na uren totaal oververhit en uitgeput weer terug. En we hadden gasten die hele specifieke wensen hadden: we willen graag een korte wandeling met alleen een klimmetje in het begin, mooie uitzichten en liefst in de buurt van een terras waar we na afloop kunnen lunchen. Dat was altijd leuk, om uit alle routes die we hier geregistreerd hebben, degene te vinden die het beste aansloot bij die criteria. Want de één wilde langs dorpjes, de ander alleen maar natuur, de volgende hield niet van smalle paadjes en die daarna wilde liefst langs de rivier blijven. 

Die veertig graden, dat was natuurlijk in het hoogseizoen. In juli en augustus wordt het hier zomaar zo heet. Dat hebben we ook nadrukkelijk bij SNP in de omschrijving laten zetten want denk maar niet dat je in die temperaturen nog iets actiefs wil doen. Maar als je in februari iets boekt kun je je daar waarschijnlijk niet zo’n voorstelling van maken. Of je hunkert zo naar warmte dat je denkt dat het heerlijk is om in augustus in Zuid-Frankrijk de heuvels te trotseren. Het was in elk geval ook in de zomervakantie druk met wandelaars, wat wij onbegrijpelijk vonden. Het enige moment van de dag dat het nog een beetje aangenaam was was voor tien uur in de ochtend. Dus sommigen gingen voor het ontbijt al de deur uit, heel verstandig. Anderen gooiden de handdoek in de ring en maakten een kanotocht, het beste alternatief als je het mij vraagt. In het zwembad drijven was ook een optie natuurlijk maar dat is voor echte wandelaars waarschijnlijk te passief. 

Hoe het ook zij, we hadden een super seizoen, met heel veel mensen die hetzelfde ritme hadden als wij: vroeg op, de hele dag buiten en vroeg weer naar bed. Volgend jaar heeft SNP nog meer routes in de app staan, zodat er meer keuze is, en misschien ontdekken we nog wel nieuwe, deze winter, want wij gaan weer lekker op pad. 

NB: de foto is niet van hier maar van een wandeling in de Pyreneeën. Voor foto’s van de wandelvakantie in de Lot klik je hier

Emigreren is niet eng

Emigreren is niet eng

Wij hebben ons altijd een beetje verbaasd over het feit dat veel mensen het dapper vonden dat we deze stap genomen hebben. Ik heb namelijk nooit begrepen waarom emigreren eng zou zijn. Zeker niet als je gewoon in hetzelfde continent blijft en in een dag weer naar je oude adres kunt rijden. Frankrijk is gewoon een wat groter Nederland met wat meer natuur, verder is het allemaal niet zo spannend. Vroeger, toen was emigreren spannend! 

Mijn tante trouwde met een Canadese bevrijdingssoldaat en verliet met haar verliefde kop haar vaderland terwijl ze geen idee had waar ze terecht kwam. Mijn eigen ouders verlieten met twee kleine kinderen Nederland om voor een aantal jaren op een Caribisch eiland te gaan wonen en werken. Nu was dat iets makkelijker omdat mijn vader daar een baan aangeboden kreeg, maar ze moesten er met de boot naartoe hè. Een reis van drie weken. Naar Bonaire, wat toen echt nog geen party eiland was, maar gewoon een vergeten gebiedje in een wonderschone omgeving. Mijn zussen moesten naar een schooltje waar ze Papiaments spraken. Ik was nog niet geboren dus die ervaring heeft mij niet geholpen. Maar alleen al het feit dat je alleen per post contact kon houden met je familie en vrienden, dat is toch behoorlijk afschrikwekkend. Op de terugreis, in 1967, vlogen de doperwten door de eetzaal, lag mijn moeder, zwanger van mij, voor pampus op bed, werd er een tussenstop gemaakt op Jamaica omdat er iemand ziek van boord moest worden getakeld en bij de Azoren moesten ze wederom wachten omdat er een vrouw ging bevallen (niet mijn moeder). Wat een belevenissen. Tegenwoordig kun je op een kwart slaappilletje volkomen bewusteloos de reis naar Bonaire door de lucht maken. 

Toen ik een jaar tijdens mijn studie in Spanje verbleef, in 1990, had ik nog geen mobiele telefoon. Nooit gemist ook natuurlijk want je wist niet beter. Maar het zou nu ondenkbaar zijn. Ik had met Ellis, mijn studiegenote, afgesproken dat ik op 1 september om 12.00 uur onder de klok zou staan op de Plaza Mayor. Zij zou namelijk al eerder vertrekken. Nou, en zo geschiedde. Ik schreef toen ook nog brieven, hele lange. Ik heb ze nog, gekopieerd van de vriendin waar ik ze naartoe stuurde, gebundeld en wel, want het was het mooiste aandenken dat ik kon bedenken van dat schandalig doelloze, maar fantastische jaar. Eén groot feest was het, zoiets als een examenreis maar dan negen maanden lang. Wij hadden dan weer geen examenreis gehad, maar gewoon een feestje. Er waren toen nog geen budgetreizen. 

Buiten het feit dat we hier nooit zouden kunnen wonen zonder internet omdat onze B&B nooit gevonden zou kunnen worden door potentiële gasten, is het allemaal zo eenvoudig geworden. Echt vertrekken doe je eigenlijk niet meer. We hebben op elk moment van de dag contact met iedereen ‘thuis’. En dat je zelfs al bellend iemand ook nog kan zien, iets wat we ons vroeger echt niet konden voorstellen, maakt het helemaal ongelooflijk dat er 1100 km tussen zit. 

De ‘brieven’ die we schrijven zijn in een nano seconde op de plek van geadresseerde. Hele epistels zijn niet meer nodig, korte berichtjes tussendoor zijn nog veel leuker. Met foto’s en filmpjes en al. Wat een luxe. Het krantenabonnement dat ik in Nederland had opgezegd, hebben we hier gewoon weer terug, maar dan digitaal. Nederlandse televisie is ook geen probleem, al hebben we de satellietschotel van de vorige bewoners weg gehaald. Die stond pal voor de gevel van het huis en was een doorn in het oog op elke foto. Bovendien, we waren eigenlijk wel blij om verlost te zijn van dat doelloze gezapp in de avond. Nu zoeken we iets uit op uitzending gemist of iets dergelijks en als het klaar is, is het klaar. 

De Nederlandse radiozenders hebben we hier ook regelmatig aanstaan. Sublime FM, Skyradio, je hoeft het allemaal niet meer uit de lucht te plukken. En nu we onbeperkt internet hebben via glasvezel hoeven we ook geen dataverbruik meer in de gaten te houden. Het leukst van die radiozenders is als we het weerbericht voorbij horen komen. Het is altijd teleurstellend, het wordt vaak niet vrolijker dan “af en toe zon’ en meestal is het ‘hier en daar een bui’. De filevermeldingen zijn ook een bron van leedvermaak. Hoewel wij zelf nooit dagelijks de file in hoefden is het wel tekenend voor de drukte, de stress en de sleur in Nederland.

Als je dat allemaal zo op een rijtje hebt, wat mis je dan eigenlijk als je het land verlaat? Live contact. Dat klopt, maar een borrel via FaceTime komt een heel eind in de richting hoor. En bijkomend voordeel is dat niemand meer naar huis hoeft te rijden. 

Nee, emigreren is allemaal niet zo spannend meer. Tenzij je naar de rimboe in de achterlanden van de Amazone vertrekt, of naar een afgelegen berg in Alaska, zoals Floortje ze soms voor de camera heeft, maar Frankrijk, kom op zeg, dat kan toch iedereen.