Kerstmis

Kerstmis

We zijn al zeker twee maanden gesloten na een heel lang en vol seizoen, en we hebben voor het eerst sinds we hier wonen wel wat kleine klusjes, maar geen grote projecten. Het gaat meer om een kitrandje hier en een likje verf daar. Dat is ook wel een beetje eigen keuze geweest want ergens in de zomer hadden we nog plannen om het keukentje in ons eigen huis weg te breken en opnieuw op te bouwen, maar dat plan hebben we gaandeweg afgeschoten. We wilden rust en niet weer in de troep zitten als we eindelijk vrij waren. De B&B keuken is eventjes buitenom lopen, maar wel veel praktischer en groter. We blijven er lekker bij in beweging zeg maar. 

 Iedereen vraagt zich altijd af hoe we de dagen doorkomen als we niks te doen hebben maar dat kunnen wij uitstekend. Het begint met uitslapen, want dat hebben we acht maanden niet kunnen doen. Dan zijn er boeken te lezen, films te kijken, bomen te snoeien, cursussen te volgen en wandelingen te maken. De cursus “vegetarisch koken” is eindelijk afgelopen, die sloeg wel een heel groot gat in de dag twee keer in de week, maar Theo volgt nog altijd gitaarlessen en ik ben me na vijftien jaar eindelijk aan het verdiepen in de werking van mijn Canon camera. En dan heb ik nog niet eens achter de piano gezeten, wat ik eigenlijk van plan was. We komen gewoon tijd te kort want nu is het alweer bijna kerstmis en dan zijn we een week druk met andere leuke dingen.

 Sinds we hier wonen komen onze jongens elke kerst deze kant op míts en alléén als onze vriendinnen met hun kinderen óók komen. Met z’n vijven vinden ze het te saai, daar gaan ze dat eind niet voor rijden. De vrienden zijn ons enige lokmiddel. Zolang zij de moeite willen doen om elke keer weer deze kant op te toeren, met hond en kerststollen en potten pindakaas en mayonaise en allerlei andere Hollandse zaken, blijven we daar dankbaar gebruik van maken. Kerst met z’n tweeën in de middle of nowhere is niet wat we willen. Onze vrienden hebben dus een fijne machtspositie en wij gaan tot het gaatje om ze niet op andere gedachten te laten brengen. 

 Het voordeel van het hebben van een B&B is dat we altijd tien man riant kunnen laten overnachten en dat we genoeg ruimte hebben voor gezamenlijk ontbijt en diners. In de keuken kunnen er zomaar zes man tegelijk aan de gang. Daar speelt zich dan ook bijna alles af want het draait voornamelijk om eten. De ossenhaas, de zalm, garnalen en coquilles zijn besteld. Er ligt een ree in de diepvries (zowat hier in de achtertuin geschoten, je kunt het zielig vinden maar verser en lokaler kun je het natuurlijk niet krijgen). Foie gras, chocola, kazen, flessen wijn, Grand Marnier, Madeira, wodka en port worden naar binnen gesleept. De koelkast hangt vol met menu’s en bijbehorende recepten en iedereen doet wel wat. 

 Het is zaak om dat goed voor te bereiden en in te plannen want niet alles is hier in de buurt verkrijgbaar. Vorig jaar waren we zo druk met de laatste boodschappen dat we er tijdens het borrelen achter kwamen dat we straal vergeten waren dat het bestelde vlees voor de twee hoofdgerechten nog opgehaald moest worden. Om vijf minuten voor sluitingstijd renden we bij de slager naar binnen, we waren de laatste klanten voor de kerst. Dus mijn tafel ligt nu vol met lijstjes en in mijn telefoon staan een aantal alarmen ingesteld: De 22e moeten alle kamers klaar zijn, de 23e moeten we zoon drie uit Toulouse halen, de bouillon moet een dag van tevoren al trekken, de cheesecake moet een nacht koelen, de terrine ook, de Beef Wellington kan op de 24e al voorbereid worden, de ree moet al een dag eerder uit de diepvries. De croissants moeten besteld worden voor het ontbijt.

 Verder moet uiteraard de kerstboom staan, de kerstverlichting buiten hangen, de tafels aan elkaar geschoven, een zithoek gecreëerd, want een eetkamer moet wel een beetje een huiskamer worden, de tafellakens gestreken, de kaarsen gekocht, en nog zo wat essentiële kerstzaken. De piek voor in de kerstboom was bijvoorbeeld het project van vandaag. Die is vorig jaar stuk gevallen maar nu blijkt dat Fransen niet aan pieken doen. Wij konden er in elk geval geen eentje vinden. En wij Hollanders vinden een boom zonder piek toch iets onheilspellends hebben. Dit jaar moeten we het doen met een Franse ster in de top. Op hoop van zegen. 

 Doen we ook nog wat anders dan koken en eten? Soms, als het lekker weer is gaan we een eind wandelen. En vorig jaar was het zo zonnig dat we wedstrijden hebben gedaan met jeu de boules, boogschieten, buks schieten, blokken gooien en darten. En fik stoken niet te vergeten want we hebben hier een berg snoeiafval waar je u tegen zegt. Beetje zagen, tractor rijden, en ik heb ook beloofd een pub quiz te maken, maar dat moet ik nog verzinnen. Wel een fijn alternatief voor als het regent. Een puzzel van minimaal duizend stukjes is ook wel een uitdaging voor wie daar zin in heeft. 

 Spotify draait continu op de achtergrond met alle kersthits tot we er helemaal gek van worden en Chris Rea voor de twintigste keer voorbij horen komen. Nu al die kinderen geen kinderen meer zijn vloeit de drank rijkelijk. Er was een diner waarbij er na de zoveelste karaf een explosieve ruzie ontstond met een traditionele rolverdeling tussen de broers: de oudste vloog de jongste aan en de middelste ging bemiddelen. Zoals het hoort eigenlijk. Het kwam gelukkig dezelfde avond nog goed en de lucht was geklaard. Dit jaar zijn alle twintigers vrijgezel dus we zijn weer met de gebruikelijke harde kern, we hoeven geen rekening te houden met nieuwkomers. 

 Kerst is hier dus minstens zo leuk als in Nederland: met dit verschil dat we niet twee dagen maar een hele week samen zijn. Dat gaat goed omdat de rolverdelingen inmiddels bekend zijn en we lekker veel ruimte hebben. Bovendien hebben we elkaar alweer maanden niet gezien en woont er dit keer eentje tijdelijk in Canada, een ander in Barcelona en eentje met een nieuwe baan in Amsterdam. Er is vrede aan deze kant van de aarde, en het sneeuwt bijna. Ik heb er zin in! 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De Regenponcho

De Regenponcho

Toen ik in 2016 op vakantie ging naar Schotland was de regenjas natuurlijk het eerste wat ik inpakte. Ik had er één gekocht toen we de hond kregen. Je hebt het dan niet meer voor het zeggen wanneer je naar buiten gaat. Ook als het zeikt van de regen moet het dier plassen en de regenjas werd met zorg uitgekozen. Een goed merk, met goeie reviews, -ik had totaal geen ervaring met lopen in de regen-, een goeie capuchon en van “ademend’ materiaal, whatever that may be. Schotland was een meerdaagse wandelvakantie van de ene naar de andere Bed & Breakfast en het zou een wonder zijn als het al die dagen droog zou blijven. Maar ik was in mijn nopjes met mijn regenjas. Hij was halflang, licht, met een capuchon met een grote klep erop en je kon hem tot een minimaal pakketje klein vouwen. 

De ene vriendin had een soort donzen tussenjas bij zich die hoogstwaarschijnlijk niet bestand was tegen Schotse regenvlagen en de andere had een serieuze trekking poncho bij zich. Toen ze die bij het vallen van de eerste spetters ging aantrekken dacht ik dat ze een grap maakte, want het was een enorm zwart gewaad, en met de zwarte cowboyhoed die ze al droeg en het zwarte netje daaroverheen tegen de midges leek ze wel een heks uit een middeleeuws sprookje. Daarbij droeg ze hem óver haar rugzak, dus ze was ook nog eens een gigantisch gebóchelde heks uit een middeleeuws sprookje. Alleen de bezem ontbrak nog. Er was niks meer over van de knappe chick die ze is. Het kon haar natuurlijk geen hol schelen want ze was het allerbest beschermd in de regen die we kregen. Urenlang, uit alle windstreken. De donsjas was inderdaad in no-time doorweekt en mijn regenjas was te kort waardoor ik mijn knieën niet meer kon buigen in een natte spijkerbroek. Dit was een jas voor een blokje om met de hond, niet eentje voor een trektocht in een desolaat landschap. 

Ik was na Schotland echter genezen van meerdaagse trektochten en al helemaal van Schotse Hooglanden, dus de regenjas ging gewoon weer in de kast. Ik wilde alleen nog maar naar zonnige bestemmingen, want serieus: wat is er leuk aan een dag lang lopen in de regen? Voor wandelingen met de hond was de regenjas overigens ook al snel te koud. Een dikke trui of jas eronder ging niet, dus eigenlijk was het ding alleen nuttig bij twintig graden, lichte regen en een kort verblijf in die regen. En nu ik het zo opschrijf begrijp ik precies waarom ik gisteren tot de aanschaf ben over gegaan van zo’n lelijke trekking poncho. 

Na een lange, hete, droge zomer is het hier eindelijk ook gaan regenen. We waren er in den beginne dolblij mee want de vijver met de vissen had nog maar een klein laagje water en alle andere vijvertjes waren opgedroogd. Het gras was verdwenen en de regentonnen al lange tijd leeg. Na wat aarzelende lullige buitjes is nu het ergste leed geleden, de ene donkere wolk na de andere trekt over en de zandzakken liggen weer stand-by voor als het echt uit de hand dreigt te lopen. Maar wat we vergeten waren, na drie jaar wonen in Frankrijk, is dat je het na een tijdje zat bent om de hele dag maar binnen te zitten. Bovendien zijn de honden dolblij dat het eindelijk weer fris is en die willen lopen! Tot onze verbazing, want ze waren maanden lang niet te porren voor een uitje, maar dat kwam dus door de warmte. 

Dus eergisteren hebben wij ons zo goed en zo kwaad als het ging gewapend tegen nattigheid, ik met die oude regenjas, en we zijn weer eens een wandeling gaan maken. Heerlijk, die herfstlucht in de bossen, het was nog niet koud maar het begon wel steeds harder te gieten. Totdat ook de regenjas van het goede merk met de beste reviews het begaf en door alle naden begon te lekken. En het droop wederom vanaf mijn knieën zo mijn schoenen in. 

Hier moesten maatregelen getroffen worden. De vooruitzichten zijn nog zeker twee weken hetzelfde wisselvallige onvoorspelbare natte weer. Kunnen wij eindelijk een beetje genieten van onze vrije tijd, dan moeten we een nieuwe regen-wandel-outfit. Trouwens, we verkopen wandelvakanties, dus we zijn beroepsmatig verplicht een perfecte set aan te schaffen. En omdat zo’n regenjas dus niet toereikend is, gaan we nu voor de trekking poncho. Zo’n enorme heksentent dus. Waar je een rugzak onder kunt verstoppen. Ik heb er twee besteld, van een goed merk met de beste reviews. Geen zwarte natuurlijk, maar eentje in een bescheiden olijfgroen, daar gaan we waarschijnlijk steeds om vechten, want de ander, van dezelfde one-size-fits-all, is knal oranje. We gaan niet met dezelfde poncho lopen. We zíjn wel een ANWB stel maar dat hoeft niemand te weten. Knal oranje heb ik met opzet gekozen omdat we wel zichtbaar moeten zijn als hier gejaagd wordt. Je wilt toch niet overhoop geschoten worden omdat een jager je in je schutkleuren voor een hert aan ziet. Dus ik dacht, we lopen toch altijd samen, dan is er in elk geval eentje heel erg aan het opvallen als wandelaar. Dan zal die jager toch wel begrijpen dat die andere bewegende vlek ook een wandelaar is, ja toch? En als die met de olijfgroene trekking poncho dan toch getroffen wordt, dan heeft diegene in elk geval wel de mooiste poncho aan op de sterfdag. 

Anyway, we gaan het meemaken, want ze zijn besteld maar nog niet gearriveerd en ze worden helemaal uit Helsinki verscheept. Dus misschien is de regen allang weggetrokken tegen de tijd dat ze aankomen en kunnen we weer onze ouwe trouwe winterjassen aan. Die zijn ook van een goed merk met goeie reviews en daar mankeert voorlopig niks aan. 

 

 

 

 

Op Expeditie

Op Expeditie

Als je bent opgegroeid in Midden Nederland met hooguit een park om de hoek en een plukje hei verderop is het even wennen om ineens middenin de uitgestrekte natuur te wonen van een reservaat in Frankrijk. Het heet hier Parc Naturel Régional des Causses du Quercy: 176.000 hectare aan bossen op kalksteenplateau’s, doorsneden door de diepe rivierdalen van de Lot en de Célé. Er wonen in dit gebied ongeveer 25.000 mensen. 

Ter vergelijking: de provincie Utrecht is kleiner met 148.000 hectare en heeft 1,4 miljoen inwoners, dat is 56 keer zoveel. Dit hele grondgebied wordt, op een paar kleine stadjes en veel gehuchten na, bewoond door dieren. Wij hadden in het begin geen idee waarom onze honden toch steeds midden in de nacht grommend bij de deur stonden en vaak begonnen te blaffen “om niks”. 

Totdat we een wildcamera in de tuin zetten en het een drukte van jewelste bleek te zijn ’s nachts. Op nog geen tien meter van ons slaapkamerraam stonden de reetjes de bladeren uit de bomen te vreten, kwamen dassen koekeloeren of er nog wat pruimen te halen vielen en waren vossen op zoek naar een lekker kippetje. Wisten wij veel. Inmiddels hebben we ook een horde wilde zwijnen langs de weg zien rennen, maar het is nog niet gelukt ze op camera te vangen. Het ding hangt nu wat verder van huis, in het dal, en ik heb goede hoop dat het één dezer dagen gaat gebeuren. 

Wat we nooit op camera zullen gaan zien, is wat er ondergronds allemaal gebeurt. We weten inmiddels dat het hier vergeven is van de grotten en gangenstelsels. Grotten waarvan het plafond is ingestort en die een grote sinkhole vormen. De Igue van Crégols bijvoorbeeld, een heuvel verderop. Ik vraag me dan altijd af of ons huis niet per ongeluk ook op zo’n grot staat, die vroeg of laat implodeert. Dat je middenin de nacht met bed en al een meter of vijftig naar beneden stort. Zouden ze dat wel gecheckt hebben voordat ze begonnen met bouwen? Wie zal het zeggen? Grotten waar rivieren doorheen stromen, zoals de grote “tourist trap” Gouffre de Padirac. Je moet het een keer gezien hebben. Of rivieren die eerst bovengronds stromen en dan de diepte induiken, God weet waar naartoe. 

Al die verschijnselen hebben een naam hier. Een igue, een gouffre, een cave, grotte, résurgence. En er bestaan dus mensen die ervan houden om dat allemaal te onderzoeken. Spéléologen. Die kunnen met bijvoorbeeld een kleurstof nagaan hoe het water stroomt. Een engere liefhebberij kan ik me niet voorstellen: met een zuurstoftank op je rug een koude donkere grot ingaan en dan ook nog afdalen in het water in die grot, dieper dan diep, smaller dan smal. Levensgevaarlijk is het want er wordt regelmatig een grotduiker uit zo’n gangenstelsel gehaald die het op de één of andere manier niet overleefd heeft. Dan ga ik toch liever postzegels verzamelen.

Wij snappen helemaal niks van al die waterlopen boven en onder de grond. Er is hier een bronnetje in de buurt, La Source de Font Nègre, waar vroeger water gehaald werd. Ze hebben er een trappetje in uitgehakt. Super helder water komt daar uit de grond omhoog borrelen. Die source staat halverwege de zomer droog. Logisch. Andere bronnetjes, waar het water uit de berg komt sijpelen, zijn juist nog heel lang vol water. De Trou Madame bijvoorbeeld, daar komt het water uit de rotsen en dat stroomt eigenlijk het hele jaar door kalmpjes naar de Lot. Behalve die ene keer dat het wekenlang geregend had en we een woest kolkende waterval aantroffen. Niks lieflijks meer aan, het was ontzagwekkend. 

Een eind verder is een wandeling die voert langs de Perte du Cros. Le Cros is het beekje dat door het dal stroomt, en als je die volgt houdt het ineens op. Je ziet het water stromen maar het gaat op een bepaald punt niet verder. Bizar om te zien: vlak voor je voeten verdwijnt het dus ondergronds. Kilometers verderop laat -ie zich ineens weer zien, en die plek heet een résurgence. Een mooie résurgence is de Gouffre de Lantouy, daar komt ijskoud water bovengronds in een helderblauw meertje. Subtropische taferelen. De krater middenin het meertje schijnt veertig meter diep te zijn. 

Maar de meest fascinerende vinden wij de Gouffre de L’Oule. Die ligt in een dal waar we nu al zeker vijf keer doorheen gewandeld hebben en elke keer gaan we even kijken of er water uit de gouffre komt. Je kijkt in een groot gat in de grond, en achterin op de bodem zie je een holte. Daar moet dus ook regelmatig een ondergrondse rivier tevoorschijn komen. Het is er altijd wel nattig, maar we hebben er nooit water in zien staan. Volgens vrienden van ons moeten we er gaan kijken als het een tijd geregend heeft, en als er rechts van de weg naar de grote supermarkt, in een bepaald dal, grote plassen water staan. ”Gegarandeerd dat er dan ook water uit de Gouffre de l’Oule komt. Onze buurman heeft het er een keer met volle kracht uit zien spuiten.” Dus toen wij vorige week onze grote boodschappen gingen halen en rechts een grote watervlakte zagen, wisten wij het: “We moeten op expeditie”. 

Gewapend met rugzakken, camera, lunch, wandelstokken en honden togen wij de dag daarna dat pad weer af, een lastige route vol losliggende keien, een heel eind naar beneden. Vol verwachting. Hoorden we al water? Zou het alleen in het gat staan of ook stromen, of er zelfs uit spuiten?! Zouden we er wel in de buurt kunnen komen als er water uit komt? En waar stroomt het eigenlijk naartoe? 

Leken zijn we! Want we hadden wéér niet het goede moment te pakken. Geen druppel water gezien. Het gat in de grond was droger dan droog. Terwijl wij -met de zandzakken paraat- wekenlang de vele stortbuien voorbij hebben zien trekken. Waar is al dat water dan gebleven?! Overal staat water, behalve in deze Oule. De hele expeditie was weer voor niks. Gelogen hebben ze, die zogenaamde vrienden. Zwaar teleurgesteld vervolgden we onze wandeling. Wanneer dán? Zijn we te vroeg? Of juist te laat? 

We zijn waarschijnlijk de enige gekken in de wijde omtrek die hier een dagtaak van maken. Maar als je dit soort raadsels der natuur niet meer fascinerend vindt dan kunnen we net zo goed terug naar de Hollandse klei. We zullen doorgaan. We zullen niet rusten voordat we A: een wildzwijn in vol ornaat hebben vastgelegd met de nachtcamera en B: het water uit de Gouffre de l’Oule hebben zien spuiten. We kunnen trouwens ook die camera bij de l’Oule ophangen, bedenk ik me nu. Misschien vangen we dan wel twee vliegen in één klap en hoeven we niet weer vruchteloos op expeditie. 

 

 

 

Kokkerellen

Kokkerellen

Afgelopen voorjaar werden we gebeld door iemand van een Frans opleidingsinstituut die alleraardigst opmerkte dat we een prachtige website hebben. “Wie heeft uw website gemaakt?” vroeg ze. “Ik zelf”, antwoordde ik. 

“Wat fantastisch, dus daar heeft u verstand van. En bent u ook actief op social media?” “Jazeker, we posten bijna dagelijks iets op Instagram en Facebook”. 

Voilà, parfait, donc vous êtes très actif! En ik zie dat uw website ook naar het Engels, het Spaans en zelfs naar het Nederlands is vertaald!” “Ja, nou dat is niet zo ingewikkeld want we zíjn Nederlands”. 

En ondertussen dacht ik, waar gaat dit heen, waarom word ik hiervoor gebeld? “We kunnen u een cursus aanbieden die geheel door de Franse staat bekostigd wordt, het is dus helemaal gratis en is helemaal toegepast op uw beroep. Maar ik zie dat u geen talencursus nodig hebt en ook al verstand hebt van websites en social media. Kookt u ook voor uw gasten?” 

Aha, dat was het dus, een cursus. Vlak voor het hoogseizoen, wie zit daar nu op te wachten, en ik wilde eigenlijk al ophangen met de mededeling dat ik hier geen tijd voor had. 

“Heeft u misschien interesse in de cursus over wijn?” Wijn? Wacht even, dat kon nog best leuk worden. “Als u meer leert over de wijnen kunt u uw gasten beter adviseren. Of een reeks lessen over het prepareren van vegetarische maaltijden…” Kijk! Dát is nog eens een goed idee! Sinds we veel meer Nederlanders over de vloer hebben krijgen we namelijk ook ineens vegetariërs. 

In Frankrijk is vleesloos eten nog niet erg ingeburgerd. Wij hebben in elk geval in onze twee Corona jaren, met alleen maar Franse gasten, niet één aanvraag voor vegetarisch eten gekregen. Ook niet voor lactose- of glutenvrije maaltijden trouwens. 

Maar sinds we bij een grote Nederlandse reisorganisatie zijn aangesloten krijgen we de voorkeuren schriftelijk door: vegetarisch, geen vlees of geen vis of allebei niet, lactose vrij, glutenvrij.. en daar moesten wij wel even aan wennen. Kook je dan anders voor degene die de uitzondering aanvraagt? Dan sta je dus dubbel te koken. En laat ik nou dat hele koken niet bedacht hebben. Het was Theo’s idee om ook diners aan te bieden. Ik vond het ontbijt altijd leuk om te doen, maar ik heb achttien jaar voor drie kinderen moeten koken die allemaal hun eigen voorkeuren hadden en daar was ik eigenlijk helemaal klaar mee. Als ze het huis uit zijn, dacht ik, hoef ik alleen nog maar lekkers te maken voor ons tweeën, hoe makkelijk en leuk is dat? Dan kunnen we eindelijk elke avond eten wat we zelf het lekkerst vinden. 

Theo kookte door de weeks eigenlijk nooit, maar als er vrienden kwamen eten dan trok hij alle registers open. Dan ging hij naar de Hanos en kwam hij met de duurste ingrediënten thuis en meestal ook nog met een gadget of twee. Een rookpan, een barbecue schort, een truffelschaaf, slakkenbordjes, van die dingen die je misschien één keer per jaar uit de kast trekt. Vervolgens kreeg hij natuurlijk alle lof en ik dacht vooral “ja, duh, zó kan ik het ook, maar als we dit van maandag tot en met vrijdag doen dan zijn we vrij snel failliet.”

Maar goed, het Frankrijk plan lag er, en hij bleef aandringen en ik zei: “Prima, ga jij maar koken, ik help wel, maar jij bent te allen tijde eindverantwoordelijk.” Ik kreeg het Spaans benauwd van het idee dat er tien onbekende en betalende gasten aan tafel zouden zitten. Daar heeft Theo dus helemaal geen last van. Een opleiding of cursus hebben we allebei nooit genoten. We zijn wél ervaringsdeskundigen; we houden erg van uit eten gaan, al van kleins af aan. Vegetarisch is echter niet onze eerste keuze dus daar valt nog wel wat te leren. Ik liet me dus  omlullen en liet ons inschrijven voor de cursus “De Vegetarische keuken en sauzen”. Sauzen! Ook leuk. De cursus zou pas in het naseizoen zijn en online, dus in onze zeeën van vrije tijd zouden we lekker iets te doen hebben. 

De eerste les zaten we dus verwachtingsvol voor de laptop toen we er achter kwamen dat we maar met een heel klein groepje waren: acht cursisten! Dat er weliswaar geen camera aan stond maar dat er wel verwacht werd dat we actief mee deden. We moesten dus zo nu en dan het woord nemen, een vraag beantwoorden, een recept uittesten en vertellen hoe dat verlopen was. In het Frans! Als enige buitenlanders. Met een lerares die zó rap Frans sprak dat je oren ervan klapperden en met termen en ingrediënten waar we nog nooit van gehoord hadden. Potimarron,  badigeonner, grumeaux, ébullition, couper en sifflet, en ga zo maar door. We zaten meer in google translate dan in de cursus. Tegen de tijd dat we een vertaling gevonden hadden, was onze juf al een recept verder. 

En dat twee uur aanéén. Inmiddels balen we elke dinsdag en donderdag als het alarm van onze telefoon gaat: vanmiddag cursus. Shit. Weer midden op de dag twee uur op de computer. En we hebben geen recept uitgeprobeerd! We hebben namelijk ook nog gasten, dus helemaal geen zeeën van vrije tijd. Maar we moeten nu wel doorgaan anders moeten we alles zelf betalen. (Gratis was in dit geval: betalen en bij 100% aanwezigheid krijg je je geld terug). Dus we loggen nu steeds netjes in en melden ons aan, luisteren met een half oor, kijken af en toe de spaarzame video, vouwen onderwijl een wasje, of schrobben de keukenvloer en als we de woorden “Est-ce que…” horen dan spitsen we onze oren want dan komt er een vraag. Dan kunnen we snel een antwoord typen in de chat. Af en toe echter spreekt ze ons ineens rechtstreeks aan: 

Liesbet, est-ce que vous avez déjà préparé une sauce piccalilly pour accompagner les croquettes Hollandaises?” (Liesbet, heb je weleens een piccalilly saus gemaakt voor bij de Hollandse kroketten?) En dan schrikken we ons helemaal te pletter “Wát zegt ze?! Wát moet ik typen?” “Moutarde! Typ maar dat je kroketten liever met mosterd eet!” 

Jut en Jul op cursus. We leren best wat, we hebben een saté saus gemaakt die toch echt wel lekkerder was dan een pot van Wijko, het zijn soms leuke recepten en goeie tips, maar we hadden een soort tv-programma verwacht waarin iemand kookt en uitlegt wat -ie kookt. Jamie’s Kitchen, zoiets. Maar we krijgen twee uur lang vooral tekst te zien en de juf draagt het voor. 

Gelukkig is er in elk geval één fanatieke mede cursist, een chefkok notabene, die eigenlijk helemaal niks meer hoeft te leren en die dolgraag al zijn baksels laat zien. Die is het grootste deel van de tijd met de juf in gesprek, dus die zijn we enorm dankbaar. Laat ons maar gewoon kokkerellen en her en der wat info verzamelen. We leren in elk geval ontzettend veel Frans!

Nieuwe Buren II

Nieuwe Buren II

Vorig jaar was het huis naast dat van ons bijna verkocht aan een stel dat er permanent wilde gaan wonen. Voor ons was dat even slikken, want tot die tijd was het huis meestal onbewoond. Het werd weleens verhuurd, aan soms een verschrikkelijke Parijzenaar met allerlei dwangneuroses en soms aan hele aardige mensen uit Bordeaux. Maar nu was er dus een echtpaar uit Orléans geïnteresseerd. Een week voor de overdracht was de man echter gaan twijfelen, ik heb erover geschreven in het eerste deel van Nieuwe Buren. Lang verhaal kort: ze hebben de koop niet doorgezet, ze hebben zelfs op de ochtend van de dag van overdracht afgebeld. Dat vonden wij merkwaardig, slordig en vrij onbeleefd. 

 Achteraf bleek dat de man last had van stemmingswisselingen. Op het moment van bezichtigen was hij manisch enthousiast over alles, maar tegen de tijd dat ze zouden gaan tekenen sloeg er een depressie toe en durfde hij de beslissing niet aan. Zielig voor hem, voor haar, voor de verkoper, niemand zag het aankomen en niemand kon er wat aan doen. Toen stond het huis dus weer lange tijd leeg en haalden wij een klein beetje opgelucht adem dat de situatie bleef zoals -ie altijd was: lekker rustig. 

 Maar ineens was daar het bericht van de eigenaar dat er alsnog een koper was, de zaak was eigenlijk al rond en ze zou die week komen. Of ze gebruik kon maken van onze oprit zodat de verhuiswagen kon keren? Wij waren reuze benieuwd. Het zou gaan om een vrouw alleen. Gepensioneerd. Frans. Er kwam niet één verhuiswagen maar wel drie en wel zes mannen om alle dozen uit te laden. Gelukkig zit er een hele grote schuur bij het huis waar al die dozen naartoe gingen. Je kunt je afvragen waarom een mens z’n hele leven van alles mee zeult als het van een vrachtwagen rechtstreeks naar een opslagruimte gaat, misschien was ze wel een hoarder en was dit huis perfect, juist door die grote schuur. 

 Het was allemaal midden in het drukke seizoen dus veel meer dan een bonjour en een bonsoir kwam er niet van, totdat we merkten dat ze ook helemaal niet zat te wachten op meer dan dat. Als ze buiten zat liep ze vaak naar binnen zodra ze ons in de smiezen kreeg. Als ze op een stoel bij haar voordeur zat was dat meestal met haar rug naar ons toe, en als we haar op de oprit tegenkwamen dan liep ze zo gauw mogelijk door. Ach, het was eigenlijk wel zo makkelijk, de mensen uit Orléans waren het tegenovergestelde geweest, die wilde liefst direct goede vrienden worden die te pas en te onpas bij elkaar over de vloer kwamen. Deze vrouw leek misschien wel op ons: graag op zichzelf. 

 Met onze andere buren was het contact ook spaarzaam. De enige Franse familie in ons gehucht had zelfs meteen een aanvaring met haar. Het ging over een stuk grond maar meer details kennen we niet. Wel waren er getuige van dat onze oude buren met een cadeau bij haar langs wilden gaan en dat ze bij het hek op hoge toon een hele preek over zich heen kregen. Er werd duidelijk niets uitgepraat want het hek bleef gesloten totdat ze met cadeau en al weer afdropen. 

 Het werd er niet beter op toen haar hondje om de haverklap uit haar tuin ontsnapte en als een speer naar het kippenhok van de Franse buren rende om een lekker hapje te halen. Hier was duidelijk sprake van een mismatch: een vrouw op leeftijd die haar hondje het liefst aan de lijn hield voor een ommetje, en een volkomen ongeleid projectiel met veel teveel energie. Ik geloof dat er al drie kippen gesneuveld waren toen ze drastische maatregelen nam en een omheining om haar tuin liet maken. Tegelijkertijd stierf het jonge katje dat ze vlak na de verhuizing had genomen. Een schatje, maar het beest had rattengif gevonden dat nog in één van de kelders lag. Een nogal moeizame start op een nieuw adres, zullen we maar zeggen. 

 Inmiddels kwamen ook haar zoon en dochter af en toe langs, en toen het veertig graden werd hebben we ze aangeboden om een plons in ons zwembad te nemen. Daar maakten ze dankbaar gebruik van. We hadden dan wel weinig tijd voor een gesprek, maar we waren van goede wil. We aaiden elke dag haar hond als die kwispelend tegen het hek op sprong. Ik mocht de vijgen uit haar vijgenboom halen en heb haar later een pot jam van die vijgen gegeven. Ze zei dat we maar eens een apéro moesten drinken en wij zeiden ja, zodra het weer rustig wordt! 

 En toen kreeg ik ineens een foto doorgestuurd van een buurman iets verderop. Het was een verkoop advertentie van een huis. Het huis naast ons! Prachtige foto’s, briljante omschrijving, drone beelden, en bijna een ton bovenop de prijs die er zes maanden geleden voor betaald was. 

Dus… ze wil alweer weg? Ze heeft nog niet eens kennisgemaakt en ze vertrekt alweer? De hele tuin is net omheind maar het bevalt niet? Ze heeft niks verbouwd, nog niet eens een nieuwe septic tank geplaatst, en ze wil een ton winst maken? Lag het aan ons? Was een B&B naast de deur misschien toch teveel overlast? Allemaal vragen waar we toch wel antwoord op wilden. Maar kon dat bij een apéro? Is het in Frankrijk niet heel onbeleefd om meteen met gestrekt been alles boven tafel te krijgen? 

 Het werd eind september en toen gingen we voor drie weken naar Nederland, huis en haard achterlatend aan een alleraardigst Nederlands stel dat op onze dieren kwam passen. En uitgerekend toen ging onze nieuwe buurvrouw een borrel organiseren voor heel Pech Blanc (acht mensen). Onze oppassers spraken prima Frans maar vonden het ongepast om te proberen de antwoorden op onze vragen te ontfutselen. Ze gokten dat deze vrouw eenzaam was op het platteland. Onze oude Franse buurvrouw gokt dat het een vrouw is die waarschijnlijk nergens echt tevreden is en nu probeert winst te maken. Daarbij had ze wel begrepen dat de nieuwe bewoonster bang is voor vleermuizen, dazen en andere stekende insecten. En laten die nou afgelopen zomer uitbundig en in grote getale tekeer zijn gegaan hier. 

 Wij zien inmiddels het nut van een nadere kennismaking niet echt meer nu we weten dat ze waarschijnlijk niet lang blijft. Maar nu de rust hier is wedergekeerd moeten we toch maar eens zelf het initiatief nemen tot een borreltje. Al is het alleen maar omdat we het allemaal niet begrijpen. Hoe kun je nu niet gelukkig wonen op Pech Blanc?